Ik was vrij vroeg wakker vandaag. Gisteren heb ik dan ook heel vroeg het licht uitgedaan. 9 uur denk ik. Veel was er niet te zien op de camping van Miranda. Oh dat smaakt zie, onderweg een pichetje witte wijn gekocht en ik kan het niet laten om er nu al van te nippen. Een mooie compensatie voor het kraantjeswater en al die plassen en grachten die ik tegengekomen ben. Schol en op de gezondheid. Waar was ik gebleven ? Juist de camping. Caravans mooi gealigneerd, alles doodstil en nergens beweging te bemerken wat waarschijnlijk te verklaren valt omdat de wederhelft van boerin Miranda zijn akkers rondomrond rijkelijk met beer bestrooid had. Den buiten … moet je erbij nemen.
Kort na m'n start werd ik aangesproken door een dame die haar hond uitliet. Dat beest gromde vervaarlijk maar had zichtbaar meer schrik dan ik. Wandelstokken komen soms dreigend over op honden. Niet alleen honden, dat ondervond ik later. De dame was ook wandelfanate en had ook Santiago op haar palmares staan. Het lijkt alsof er magneten in het spel zitten bij dergelijke ontmoetingen. Magisch, Jaakske moeit zich constant.
Weldra bereikte ik Breukelen. Even krentenbollen aanschaffen en een bakkie koffie scoren op een terraske. Ik vroeg 'een koemmeke koffe madam' om de reactie te zien. Dat kan je dus van ver raden. Appelgebak, een verplicht nummer, nee hoeft echt niet mevrouw.
En maar stappen langs de waterlopen. Ik stel me de vraag hoe ze het klaarspelen hier in Holland om hun peuters en kleuters de verdrinkingsdood te besparen. Nee geen hek of afspanning, wel een sloot en doorgaans zie je niet dat het een sloot is want de eendekroes die er op drijft geeft de indruk dat je er op kan stappen. Maar het zijn schilderachtige tafereeltjes waar je voorbij wandelt. Ineens realiseerde ik me dat ik hier 5 meter onder de zeespiegel aan het flaneren was. Het B-NL fictiefeuilleton 'Als de dijken breken' kwam me levendig in memorie.
In Kockengen ben ik wat inkopen gaan doen. M'n douchegel kwijtgespeeld op de Gaaspercamping en dat was de hoofdreden. Ineens maar wat inkopen gedaan en aan het viskraampje daar op markt een lekkere lekkerbek, de grootste die er was, tot ridder geslagen. Ondertussen was het beginnen te regenen en er moest nog heel wat gestapt worden Een stel fietsers op het Heincop kanaal wilde ik op de hoogte brengen van m'n ontmoeting met een amazone op een padje van 2 meter breed. Weerszijden, je raadt het : Water. Zij kwam in de tegenovergestelde richting aangelopen met haar paard. Dat beest kende wel mensen maar een mens met een grote blauwe rugzak en 2 dunne voorste poten zijnde wandelstokken waren ronduit beangstigend voor dat paard. 2 meter spel, niet meer, het sop ernaast het enige alternatief. Gelukkig stapte de amazone af en kon haar beest tot rust brengen. Ik kon verder.
Het fietsersgezelschap stelde m'n informatie op prijs. Ik kreeg als beloning wat uitleg over de prestigieuze huizen en eigendommen die ik daar gisteren langs de oevers van de Vecht aantrof. Het verhaal bleek een kopie te zijn van wat er in Gouden Eeuw in Antwerpen plaatsvond. Toen ontstonden de 'Hoven van Plaisantieën' in de rand van Antwerpen. Eigendommen van de rijke upperclass, kooplieden e.d. die weelderige buitenhuizen optrokken om hun welstand te etaleren. Met de fratsen van 'den Bloedhertog Alva' tijdens de Spaanse overheersing, gingen ze lopen uit Antwerpen en vestigden ze zich meer noordwaarts. Degenen die in Amsterdam terechtkwamen verkochten er dezelfde show. De Amsterdammers kieperden al hun huisvuil in de grachten wat een stank tot gevolg gaf. De elite week uit.
Maar ik was aan het wandelen. Ondertussen liep ik langs de boorden van de Oude Rijn. Magnifiek, een onverhard pad bovendien, en eŕ kwam geen eind aan. Was ik niet kwaad voor. Op een gegeven moment stond ik stil aan een bord dat wat uitleg gaf over de waterlinies in Holland. Een koppel sprak me aan want ze hadden me al eerder op de dag opgemerkt. Die rugzak, wandelstokken enz. Er ontspon zich een aangename conversatie. Ja de nieuwsgierigheid van mensen brengt soms fijne gesprekken op. Santiago, de buren van hen gingen eerstdaags terugkeren van hun tocht. Mevrouw haar interesse was gewekt maar ze vreesde dat dit haar fysische mogelijkheden oversteeg. Nog tof gebabbeld en de dame vond het Vlaams, waar we ons in uitdrukten, zo fijn. Met het tv feuilleton Wietze beleefde ze veel taalplezier. De uitdrukking 'Ik zie je graag' sprak tot haar verbeelding. Dit nadat de vraag viel … wat vind je vrouw ervan dat je allen er op uit trekt. Mijn antwoord dat 'Iemand graag zien' ook inhoudt dat je mekaar moet kunnen loslaten. Ja, daar ging ze mee akkoord. Dit was een heel fijne ontmoeting. Aan het Brediusbos van Woerden namen we afscheid. Nog 1000 meter to go. Je gaat me niet geloven …. Ik werd aangevallen door een rivierkreeft in dat bos. Maar ik heb er een fotoke van. Op het pad stond dat beestje in slagorde opgesteld. De scharen in aanvalspositie. Ik dacht eerst dat het beestje uit iemand zijn boodschappentas was gevallen maar nee !!! Alive en kicking and ready to attack. Ja goed, ik stop nu, moet nog koken, douchen, de camping hier in Woerden is top. Mijn buren zijn 2 eenden, een waterkieken, er is een kauw bijgekomen en er was al een heel norse buurvrouw …. Morgen is er een nieuwe dag. En het gaat water gieten.
** Met dank aan Rob de Bruin voor het delen op Youtube ****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten